Fiat Coupe 20V - Subaru Impreza 2.0 Turbo
Τώρα μπλέξαμε...
Πώς να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο από τα καλύτερα αυτοκίνητα παραγωγής που
κυκλοφορούν σήμερα, όταν τα αυτοκίνητα αυτά βρίσκονται ακριβώς στην ίδια
κατηγορία κυβισμού, επιδόσεων αλλά και τιμής αγοράς;
ΣΕ ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟ θέσαμε εαυτούς με τη Συγκριτική Δοκιμή που αποφασίσαμε,
ύστερα και από σχετικές ερωτήσεις αναγνωστών. Οδηγούμε λοιπόν και πάλι δύο
από τα αυτοκίνητα, που πραγματικά ξεχώρισαν ανάμεσα σε αυτά που πέρασαν από
τα χέρια μας τον τελευταίο χρόνο, και προσπαθούμε να αποφασίσουμε σε ένα
πολύ δύσκολο δίλημμα. Αρκεί να θυμίσουμε τους τίτλους, μόνο από τις
αντίστοιχες δοκιμές των δύο αυτοκινήτων, όταν τα είχαμε οδηγήσει πρώτη
φορά. «Μικρή Φεράρι» είχαμε χαρακτηρίσει το Φίατ Κουπέ, ενώ «Απαιχτο»
είχαμε αποκαλέσει το Σουμπαρού Ιμπρέζα τούρμπο.
Με δώδεκα εκατομμύρια λοιπόν τι διαλέγει κανείς; Προσθιοκίνητο κουπέ με
υπογραφή Πινινφαρίνα και επιδόσεις? Εξοσέτ, ή το απόλυτο τετράπορτο (αλλά
και ...τετρακίνητο) τετράθυρο ιαπωνικής προέλευσης αλλά βρετανικής
εξέλιξης;
Σταθμευμένα...
Διαφορετική η εντύπωση που δημιουργούν, ανάλογη με το χώρο στον οποίο
βρίσκονται σταθμευμένα, αλλά και ανάλογη με το κοινό που τα παρατηρεί. Το
βέβαιο πάντως είναι ότι με κανένα από τα δύο δεν εκτίθεσαι. Και τα δύο
υπενθυμίζουν την παρουσία τους χωρίς να γίνονται προκλητικά.
Το ιταλικό κουπέ ξεχωρίζει στα μάτια ειδικών και μη, ενώ ο ιάπωνας
παγκόσμιος πρωταθλητής εντυπωσιάζει περισσότερο αυτούς που γνωρίζουν και
τον αναγνωρίζουν.
Θετική είναι η εικόνα και των δύο και από μέσα, με το Φίατ να διαθέτει την
ξεχωριστή αίσθηση που προσφέρει στους επιβάτες του ένα κουπέ αυτοκίνητο,
και με το Σουμπαρού πιο συντηρητικό ?και ενδεχομένως παλιομοδίτικο? αλλά
και με πολύ καλά καθίσματα μπάκετ, όμορφα στην όψη, αλλά και λειτουργικά
στη χρήση.
Η διαφορά είναι και η προφανέστερη: το Κουπέ είναι για δύο άτομα με λίγες
αποσκευές, ενώ το Ιμπρέζα μπορεί να αναλάβει ακόμα και την ...παραδοσιακή
μεταφορά της ελληνικής οικογένειας στην ιδιαίτερη πατρίδα του οδηγού κατά
τα εορταστικά τριήμερα.
Ας αφήσουμε όμως τα προφανή και τετριμμένα (ο έχων τα 12 «-μύρια» δε θα
κολλήσει ούτε σε ντουλαπάκια, ούτε σε διαιρούμενα καθίσματα και ηλεκτρικούς
καθρέπτες), και ας σταθούμε στην ουσία της αντιπαράθεσης, που για πολλούς
θα κρίνει και την επιλογή. Ας δούμε λοιπόν τι γίνεται...
...στο δρόμο
Είχαμε την ευκαιρία και το χρόνο και φροντίσαμε να κάνουμε τη συγκριτική
μας Δοκιμή όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστική. Δεν οδηγήσαμε μόνο «με το γκάζι
στο πάτωμα» και σε ανοικτούς δρόμους, αλλά προσπαθήσαμε να ζήσουμε και με
τα δύο αυτοκίνητα, για να δούμε πώς πραγματικά θα αισθανθεί ο ιδιοκτήτης
τους στην καθημερινή χρήση. Στην πορεία της δοκιμής μας οδηγήσαμε σε εθνική
οδό, σε επαρχιακούς δρόμους, σε καλή και κακή άσφαλτο, στο στεγνό και στο
βρεγμένο, βρεθήκαμε στην πυκνή βραδινή κίνηση της πόλης, περάσαμε ακόμα και
από το Αυτοκινητοδρόμιο Μεγάρων, πολλές φορές όμως άλλα είναι τα πιο
δύσκολα για ένα αυτοκίνητο. Φεύγεις αργά το βράδυ από το γραφείο ύστερα από
μία δύσκολη ημέρα, κατεβαίνεις στο γκαράζ και γυρνάς το κλειδί στη μίζα
ενός αυτοκινήτου που τέτοιες ώρες δεν έχεις την παραμικρή διάθεση να
οδηγήσεις, και εκείνη τη στιγμή κρίνονται όλα. Υπάρχουν αυτοκίνητα που σου
αλλάζουν αμέσως τη διάθεση και σε ζωντανεύουν, υπάρχουν άλλα που υπό
διαφορετικές συνθήκες μπορεί να είναι τα καλύτερα, σε τέτοιες δύσκολες ώρες
όμως είναι πιό πολύ ταλαιπωρία παρά διασκέδαση.
Τα δύο αυτοκίνητα της δοκιμής μας ανήκουν σαφώς στην πρώτη κατηγορία. Δε
χρειάζεται να βρίσκεσαι σε ανοικτό, άδειο δρόμο για να τα απολαύσεις.
Ακόμα και σε μετακινήσεις ρουτίνας, το Κουπέ σε ξυπνάει με το σφύριγμα του
υπερσυμπιεστή σε κάθε μικρό πάτημα του γκαζιού, ενώ το υδραυλικό τιμόνι, το
καλό σύστημα εξαερισμού και θέρμανσης και το όμορφο εσωτερικό βοηθούν στην
αναπτέρωση του ηθικού. Ακόμα περισσότερο όμως σε «ανεβάζει» το Ιμπρέζα,
αφού εκτός από πολύ καλή θέση οδήγησης, ορατότητα και ευελιξία, προσφέρει
και μία καταπληκτική αίσθηση του «κυκλοφορώ και οπλοφορώ».
Έστω και αν κινείσαι χωρίς να βιάζεσαι, σου θυμίζει διαρκώς τις ικανότητές
του, είτε τις χρησιμοποιείς είτε όχι.
Είναι η άμεση απόκρισή του σε οποιαδήποτε εντολή με το τιμόνι ή τα πεντάλ
και η σχεδόν μηδενική καθυστέρηση του υπερσυμπιεστή, που σου υπενθυμίζουν
πάντα ότι οδηγείς κάτι ξεχωριστό, κάτι πολύ πιό ικανό από τα υπόλοιπα
οχήματα που κυκλοφορούν στο δρόμο. Δεν προσπαθείς να ανταγωνιστείς κανέναν,
δεν έχει νόημα άλλωστε, ξέρεις όμως ότι δεν υπάρχουν εμπόδια από αργοκίνητα
βαρυφορτωμένα ημιφορτηγά μέχρι ρυμουλκούμενες νταλίκες, ή απλά κοιμισμένους
«οδηγούς του σαββατοκύριακου», αφού το δεξί πεντάλ τούς? εξαερώνει εν ριπή
οφθαλμού.
Η ισχύς, εκτός από παράγων ενεργητικής ασφάλειας, συμβάλλει και στην
...ψυχική υγεία, και αυτό το διαπιστώσαμε πολλές φορές και με τα δύο
αυτοκίνητα της Δοκιμής μας, προσπερνώντας καταστάσεις που υπό άλλες
συνθήκες θα μας είχαν εκνευρίσει ανεπανόρθωτα.
Ανεβάζοντας το ρυθμό
Με το «γκάζι στο πάτωμα», όπως λένε και οι φίλοι μας οι αγγλοσάξονες, και
τα δύο αυτοκίνητα κινούνται σε ρυθμούς που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση
με τα συνηθισμένα καθημερινά αυτοκίνητα, αυτό όμως δε σημαίνει ότι
κινδυνεύεις λόγω «υπερβολικής ταχύτητας». Πέρα από το γεγονός ότι οι
αναρτήσεις και τα φρένα είναι και στα δύο αντίστοιχα των επιδόσεων,
επιπλέον μπορεί κανείς να κινείται λίγο πιό «αργά» σε σχέση με τις
δυνατότητες του αυτοκινήτου και τα όρια του οδηγού (και άρα με αυξημένα
περιθώρια ασφάλειας), αλλά και πάλι να είναι πολύ ταχύτερος από οτιδήποτε
άλλο κυκλοφορεί στο δρόμο.
Στις γρήγορες μετακινήσεις ο χαρακτήρας τους είναι αρκετά διαφορετικός, με
το Κουπέ να πρωταγωνιστεί στις ανοικτές διαδρομές στο εθνικό οδικό δίκτυο,
και το Ιμπρέζα να κυριαρχεί απόλυτα σε πιό στενές και κλειστές διαδρομές σε
ορεινούς δρόμους. Στην πίστα των Μεγάρων πάντως και τα δύο
«ταλαιπωρούνται», αφού η αργή χάραξη και το πολύ καλό οδόστρωμα δεν τα
βοηθούν να ξεδιπλώσουν τα καλά στοιχεία του χαρακτήρα τους.
Το μεν Φίατ δεν έχει χώρο να πάρει ...φόρα και κινείται σαν ταύρος σε
(στενάχωρο) υαλοπωλείο, ενώ το Ιμπρέζα κινείται με σαφώς μεγαλύτερη
ευελιξία, η πολύ καλή ποιότητα του οδοστρώματος όμως το κάνει λίγο παραπάνω
υποστροφικό (με ...φυσιολογικούς χειρισμούς και όχι με τα «μαγικά» του
Δ.Σ.) από ό,τι πραγματικά είναι σε κανονικούς ελληνικούς δρόμους.
Εκεί όμως που κάνει μεγαλύτερη εντύπωση η υπεροχή της τετρακίνησης είναι σε
μέτριας ποιότητας ελληνική άσφαλτο, και κατά προτίμηση σε στενό, ανηφορικό
δρόμο. Εκεί που με το Φίατ κάνεις οικονομία στο γκάζι για να μένει η μύτη
στην προδιαγεγραμμένη τροχιά, με το Σουμπαρού στρίβεις με γκάζι, έχοντας
μία πολύ καλά ζυγισμένη τετρακίνηση που σου κλείνει ελαφρά την τροχιά χωρίς
όμως να σε «γυρίζει».
Θα λέγαμε ότι διαθέτει την πρώτη μόνο φάση της πισωκίνητης συμπεριφοράς.
Πατάς πιό βαθιά το γκάζι, το πίσω μέρος αρχίζει να φεύγει και η τροχιά της
στροφής κλείνει. Μένεις όμως στο γκάζι, και οι εμπρός τροχοί μπαίνουν με τη
σειρά τους στο παιχνίδι «τραβώντας» το και ισορροπώντας την υπερστροφική
συμπεριφορά. Δε χρειάζεται πολύ για να το μάθεις, και η τάση του εκτός από
εύκολα ελεγχόμενη, είναι και πολύ ευχάριστη, αρκεί να μην το παρακάνεις.
Το απόλυτο όριο είναι αρκετά υψηλότερα, αν φτάσεις εκεί όμως τα πράγματα
είναι πλέον αρκετά δύσκολα.
Αυτά όλα όμως συμβαίνουν, όπως είπαμε, σε στενές, κλειστές διαδρομές. Σε
ανοιχτές, γρήγορες καμπές, το εξαιρετικό Φίατ «παίρνει το αίμα του πίσω»,
αφού παρουσιάζεται τουλάχιστον ισοδύναμο του τετρακίνητου αντιπάλου του.
Επιπλέον, πολύ καλή είναι και η απόκριση του πεντακύλινδρου, εικοσαβάλβιδου
κινητήρα και η κλιμάκωση των σχέσεων σε βαθιά τριψήφιες ταχύτητες.
Συμπέρασμα (σκέτο)
Περί ορέξεως, ουδείς λόγος. Αυτό είναι το συμπέρασμα, και μη βιαστείτε να
μας κατηγορήσετε για υπεκφυγή. Όταν δίνεις τόσα χρήματα για ένα τέτοιο
αυτοκίνητο, δε βάζεις κάτω τα αντικειμενικά κριτήρια, αλλά τελικά διαλέγεις
αυτό που «σ' αρέσει», είτε είναι το Φίατ Κουπέ για το ξεχωριστό του
αμάξωμα, τις κορυφαίες επιδόσεις και το πολύ γρήγορο ταξίδι που προσφέρει,
είτε είναι το «ειδικό» (για άλλους περιθωριακό) Σουμπαρού Ιμπρέζα τούρμπο,
που το προτιμάς για την καταπληκτικά ζυγισμένη τετρακίνηση, την ισχύ του
κινητήρα, αλλά και την αγωνιστική κληρονομιά του.
Όπως άλλωστε θα παρατηρήσουν και οι φίλοι μας από το χώρο του μάρκετινγκ,
είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις το προφίλ του υποψήφιου αγοραστή που
πραγματικά προβληματίζεται από το συγκεκριμένο δίλημμα. Βλέπετε, άλλοι
(δυστυχώς) έχουν τον ενθουσιασμό να κυκλοφορούν καθημερινά με 220 άλογα
κάτω από το δεξί πόδι, και άλλοι έχουν την οικονομική δύναμη να
πραγματοποιήσουν μία τέτοια επιθυμία. Εμάς, για παράδειγμα, μπορεί να μας
εντυπωσίασε το Ιμπρέζα, μέχρι όμως να φτάσουμε να μας περισσεύουν 12
εκατομμύρια, μπορεί και να θέλουμε τότε το Κουπέ._4Τ
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ
SUBARU IMPREZA gr. N
Από το δρόμο στους αγώνες
(...ή μήπως το αντίθετο;)
Η EYKAIPIA να οδηγήσει κανείς ένα τετρακίνητο αγωνιστικό αυτοκίνητο από τα
κορυφαία του γκρουπ Ν είναι σίγουρα εμπειρία που κανείς δε θέλει να χάσει.
Στο περιθώριο της Δοκιμής μας όμως η αγωνιστική αυτή Γνωριμία μάς
δημιουργεί και ένα ερώτημα αντίστοιχο με τον περίφημο προβληματισμό περί
της προέλευσης ...της κότας και του αυγού της.
Πιό απλά: είναι άραγε το αγωνιστικό τόσο καλό, επειδή βασίζεται σε ένα τόσο
καλό αυτοκίνητο δρόμου, ή μήπως το αυτοκίνητο δρόμου είναι τόσο καλό,
επειδή σχεδιάστηκε ειδικά με στόχο να εξελιχθεί για αγώνες;
Όπως και να έχει το πράγμα πάντως, το μυστικό της επιτυχίας του Ιμπρέζα
(δρόμου και αγώνων) βρίσκεται στο σύστημα της τετρακίνησης που διαθέτει, το
οποίο μοιράζει την ισχύ με τρόπο ώστε το αυτοκίνητο να διαθέτει πάντα
κατευθυντικότητα, να μην υποστρέφει σχεδόν ποτέ, από την άλλη όμως να μην
υπερστρέφει παραπάνω από κάποιο σημείο. Από τα τρία διαφορικά του
συστήματος, το μεσαίο και το πίσω λειτουργούν με τη μέθοδο της συνεκτικής
σύζευξης, και μόνο το εμπρός είναι συμβατικό. Η κατανομή της ροπής του
κινητήρα μεταβάλλεται από 50-50 στην ευθεία μέχρι και σε περίπου 60-40
(πίσω-εμπρός αντίστοιχα) στην είσοδο της στροφής, έτσι ώστε να υπάρχει μία
αρχική «προδιάθεση» για υπερστροφική συμπεριφορά η οποία όμως να σταματά
εγκαίρως με τη βοήθεια και των εμπρός τροχών που τραβούν το αυτοκίνητο και
το βοηθούν να επανέλθει σε ισορροπία.
«Όλα εύκολα είναι λοιπόν;» θα αναρωτηθεί φυσιολογικά ο αναγνώστης σε αυτό
το σημείο. Πραγματικά, το αυτοκίνητο είναι όσο γίνεται πιό βολικό, πιό
φιλικό στις αντιδράσεις του, αυτό όμως δε σημαίνει ότι είναι και εύκολο να
οδηγηθεί σε ρυθμούς πραγματικά γρήγορους.
Αν θελήσει κανείς να κινηθεί σε ταχύτητες αντίστοιχες με το όριο ενός
μικρότερου αυτοκινήτου, τα πράγματα είναι πολύ εύκολα, είτε οδηγεί κανείς
την πολιτική έκδοση στο δρόμο είτε την αγωνιστική έκδοση στο χώμα. Εκεί που
το πράγμα όμως σοβαρεύει πολύ είναι αν θελήσει κανένας να εκμεταλλευτεί όλη
την ισχύ του υπερτροφοδοτούμενου κινητήρα και τις πραγματικές δυνατότητες
του αυτοκινήτου, και να κινηθεί τελικά σε εντελώς άλλους ρυθμούς. Όπως και
με το αυτοκίνητο δρόμου, που αν κρατάς μία σχετική αυτοσυγκράτηση, δεν
κινδυνεύεις ποτέ και από τίποτα, έτσι και με το αγωνιστικό Ιμπρέζα που
οδηγήσαμε στην Ανάβυσσο τα πράγματα ήταν αρκετά εύκολα, γιατί δε φτάσαμε
στις ταχύτητες εκείνες που όλα μπορεί να πηγαίνουν καλά αλλά το παραμικρό
λάθος μπορεί να είναι το τελευταίο.
Το δεξιοτίμονο Ιμπρέζα gr. N ανήκει στον γνωστό μας από τα Ακρόπολις ιάπωνα
Νισιγιάμα, τον οποίο υποστήριξαν στο Ακρόπολις οι έλληνες μηχανικοί του
εξουσιοδοτημένου συγκροτήματος της Σουμπαρού «Κανέλλης-Γλυστρίδης». Το
«ακροπολικό» Σουμπαρού έμεινε στην Ελλάδα για μερικούς μήνες, και λίγο πριν
ταξιδέψει για την Αγγλία, βρέθηκε στη διάθεση των δημοσιογράφων για μία
σύντομη αλλά ενδιαφέρουσα γνωριμία.
Όπως ήδη καταλάβατε, σαφώς διασκεδάσαμε οδηγώντας το Ιμπρέζα, αφού άλλωστε
οι μακριές σχέσεις του γκρουπ Ν και οι κοντές ευθείες της διαδρομής δεν
απαιτούσαν διαρκείς αλλαγές ταχυτήτων, που με το αριστερό χέρι δεν είναι
και ότι ευκολότερο, ειδικά όταν «βιάζεσαι». Μας έκανε εντύπωση η ευκολία
και η φιλικότητα του αυτοκινήτου, ενώ το σύστημα κατανομής της ισχύος στους
δύο άξονες είναι ο καλύτερος σύμμαχος του οδηγού, πιό πολύ και από τα
εξαιρετικά φρένα και το ακριβές σύστημα διεύθυνσης. Τονίζουμε και πάλι όμως
ότι σε «επιχειρησιακές συνθήκες», όταν σε ζυγίζει το αδιάψευστο χρονόμετρο
και όταν το στραβοπάτημά σου σε οδηγεί σε γκρεμό, τα περιθώρια ξαφνικά
στενεύουν και τα πράγματα δεν είναι πλέον καθόλου απλά.
Εντυπωσιαστήκαμε, είναι προφανές. Το μόνο που δεν γνωρίζουμε είναι πού
οφείλουμε τα συγχαρητήρια: στους Ιάπωνες για την κατασκευή ή στους Αγγλους
για την εξέλιξη;_4Τ.